Santa Pod, 7 september 2008 ­ MPM-coureur Lex Joon is als tweede geëindigd in het FIA Europees Kampioenschap Top Fuel. Een prachtige prestatie, maar toch was de ontgoocheling groot. De titel in de koningsklasse lag namelijk voor het oprapen toen regen een voortijdig einde maakte aan de European Finals en de allesbeslissende finalerun tegen zijn directe concurrent werd afgeblazen. Weg kans om de één punt achterstand in een rechtstreekse confrontatie om te zetten in een voorsprong en voor de tweede keer de titel mee naar huis te nemen.

Met vijf punten voorsprong op Andy Carter en tien op Micke Kagered begon MPM-coureur Lex Joon aan de European Finals, de laatste wedstrijd in het FIA Europees Kampioenschap Top Fuel. Van een normaal wedstrijdverloop was op Santa Pod helaas geen sprake. Regen, heel veel regen maakte rijden op vrijdag en zaterdag volstrekt onmogelijk. Pas op zondag was er enig zicht op actie. Inmiddels had de organisatie, door het verregenen van de vier kwalificatieruns een aangepast wedstrijdschema in elkaar gezet. Daarbij zou op zondag één kwalificatierun worden verreden, gevolg door de eliminaties. De finalisten in de Top Fuel klasse moesten daarmee vier keer in de baan verschijnen, waar bij een normale wedstrijddag drie keer al een hele opgave is. Daarbij kwam ook nog dat, door het drogen van de baan, pas rond de klok van 12.00 uur kon worden begonnen, er buien waren voorspeld en de uiterste deadline op 21.00 uur stond. Duidelijk was dus dat de wedstrijd niet tot en met de finale zou kunnen worden afgerond. De andere optie waarbij direct tot de eliminaties zou worden overgegaan en de volgorde van het tussenklassement de ladder bepaalde werd van tafel geveegd. Deze laatste optie had als voordeel dat er, zeker gezien de verwachte buien, meer ruimte kwam in het programma, favorieten hun kansen niet in één mislukte kwalificatierun zouden verspelen en de top vier van het klassement pas in de halve finale tegen elkaar zou kunnen uitkomen. Daarmee bleef de spanning tot het eind bewaard. De door de organisatie verkozen opzet paste goed in het straatje van Carter omdat de Engelsman daarmee al vroeg in de wedstrijd een kans kreeg om de achterstand op Joon te verkleinen. Op de al drie dagen ongebruikte baan moesten nota bene de met 7.000 pk uitgeruste Top Fuelers als eerste aan de start verschijnen. Zoals kon worden verwacht kregen de meeste teams het vermogen niet tot nauwelijks op de baan waardoor diverse rijders 'up in smoke' gingen. Pas in het laatste paar kwamen er acceptabele tijden op de klokken. In de betere linkerbaan reed Carter naar een tijd van 4,90 seconden terwijl Joon al zijn rijderskwaliteiten inzette en in een naar de omstandigheden gemeten uitstekende 5,0 seconden de tweede tijd op de klokken zette. Dit betekende echter wel dat Carter niet alleen één kwalificatiepunt meer kreeg maar vooralsnog ook beslag legde op de vijf bonuspunten voor de snelste run van het weekend. Daarmee had de Engelsman zijn achterstand van vijf punten omgezet in een voorsprong van één. Carter was nu de rest van de dag in het voordeel want als de verwachte buien zouden komen behield hij de leiding. De voorspelde regen bleef echter nog uit waardoor er gewoon geëlimineerd moest worden. Van de titelkandidaten viel Urs Erbacher als eerste af toen de regerend kampioen in de kwartfinale werd uitgeschakeld door Micke Kagered. Joon hield de druk er bij Carter op want in een fraaie tijd van 4,93 seconden klopte de MPM-coureur Stig Neergaard. Carter bleef volop in de strijd door in 4,74 seconden Risto Poutiainen uit te schakelen. In de halve finale stuitte Joon op de nummer drie in de tussenstand, Kagered. In opnieuw een mooie tijd van 4,91 seconden liet de Nederlander de Zweed kansloos. Uiterst spannend werd het in de halve finale van Carter. Als de Engelsman zijn run tegen Tommi Haapanen wist te winnen behield hij met één punt te leiding en was de finale beslissend. Bij verlies ging de titel naar Joon. Carter had echter alle geluk van de wereld. Halverwege de run kwam zijn parachute naar buiten en verloor de Engelsman veel snelheid. Omdat Haapanen echter met technische problemen op de startlijn bleef staan, was de 5,05 seconden toch goed voor een plaats in de finale. Met nog twintig punten te vergeven en een verschil van één punt was de winnaar van de eindstrijd tussen Joon en Carter dus tevens Europees Kampioen. Om 19.30 uur gebeurde echter waar het Nederlandse kamp al de hele dag bang voor was. De Engelse weergoden kwamen Carter te hulp. Een regenbuitje zorgde voor een natte baan waarop de organisatie verklaarde het asfalt niet meer voor de deadline van 21.00 uur droog te kunnen krijgen. Op zich een wat merkwaardige beslissing aangezien de organisatie al vier dagen zelfs tijdens buien baandrogers het asfalt opstuurde. Daarmee geen finale en geen mogelijkheid voor Joon om zijn achterstand van één punt weg te werken. Uiteraard was de MPM-coureur zwaar teleurgesteld in het feit dat hem de kans op de titel werd ontnomen. "Op basis van de snellere tijd in de halve finale hadden we lane choice. De linkerbaan was aanzienlijk sneller dan de rechter. De winst lag dus voor het grijpen alleen krijg je nu de kans niet en dat is erg frustrerend. Als enige team hebben we dit seizoen drie keer in de finale gestaan en waren dus het meest constant." Met een FIA EK Top Fuel titel in 2005 en een tweede plaats in 2007 en 2008 is de MPM-coureur echter met afstand de best presterende rijder in de koningsklasse van de afgelopen jaren. "Het team heeft de auto ook vandaag weer keurig voor elkaar gemaakt. Binnen de gestelde tijd waren we klaar voor de volgende ronde en er heeft zich geen enkel technisch probleem voorgedaan. Helaas zijn alle inspanningen van vandaag niet beloond. Ik kan vrede hebben met een tweede plaats als je op snelheid wordt geklopt, maar als je weet dat je kunt winnen maar de kans niet krijgt, dat valt moeilijk te verteren."